بررسی اثرات تنش خشکی آخر فصل بر عملکرد و میزان انتقال کربوهیدرات‏های محلول در ساقه و عملکرد دانه دو رقم گندم

تحرک و انتقال مجدد کربن ذخیره شده از بافت‌های رویشی به دانه در گیاهان تک لپه بدواً مستلزم پیری گیاه توسط مکانیسمی ناشناخته می‏باشد. این مطالعه به بررسی ارتباط بین پیری القاء شده توسط تنش رطوبتی و تحرک مجدد کربن طی دوره پر شدن دانه پرداخته است. دو رقم گندم مرودشت و زاگرس (به ترتیب حساس و متحمل به خشکی آخر فصل) در دمای 15:22 درجه سانتی‌گراد شب:روز از آغاز گل‌دهی تحت تیمارهای آبیاری شاهد (ظرفیت مزرعه) و تیمارهای کم آبیاری 50% ظرفیت مزرعه از زمان آغاز گل‌دهی تا 14 روز پس از (WS1) و 50% ظرفیت مزرعه از 14 روز پس از گل‌دهی تا رسیدگی فیزیولوژیکی (WS2) در درون گلدان‏های پلاستیکی در محیط گلخانه در قالب طرح آماری بلوک‌های کامل تصادفی به روش فاکتوریل با سه تکرار مقایسه شدند. نتایج نشان داد هر دو تیمار تنش آبی، موجب کاهش غلظت قند‏های محلول در میان‌گره‌ها شد و افزایش انتقال مجدد کربن از پیش ذخیره شده در میان‌گره به دانه تیمار WS2 در مقایسه با تیمار WS1 اثر زیان بار بیش‌تری بر عملکرد دانه هر دو رقم داشت و منجر به تشکیل دانه‌های کوچک‌تر و بیوماس کم‌تر به هنگام رسیدگی شد. نتایج این تحقیق نشان داد که پیشرفت پیری القاء شده توسط تنش رطوبتی طی پر شدن دانه در گندم و به تحرک درآمدن مجدد ترکیبات ذخیره ای دو فرآیند به هم پیوسته می‏باشد.